|
|
Teresa Pągowska urodziła w 1926 roku w Warszawie, zmarła 7 lutego 2007r.
Dyplom w zakresie malarstwa uzyskała w roku 1951 w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP), gdzie studiowała malarstwo
i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy.
Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-1973
w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat na ASP w Warszawie.
W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego.
Uprawiała przede wszystkim malarstwo sztalugowe, w latach 50., podobnie jak wielu innych twórców, zajmowała się również sztuką monumentalną ("Starówka gdańska", 1953).
Od chwili debiutu brała aktywny udział w życiu artystycznym. W latach 1950-54 uczestniczyła w dorocznych Ogólnopolskich Wystawach Plastyki. Pokazała też swoje obrazy na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie - Przeciw faszyzmowi" w stołecznym Arsenale w roku 1955.
W roku 1959 wzięła udział w Biennale Młodych w Paryżu. Już w tym czasie dała się poznać jako artystka wrażliwa przede wszystkim na dźwięczność barwy (podczas wystawy w Arsenale otrzymała nagrodę za całość prac). Cecha ta łączyła jej malarstwo z tradycją kolorystyczną, kontynuowaną przez grono pedagogów gdańskiej PWSSP, czyli w tzw. szkole sopockiej.
Zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną.
Od lat 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylwetka.
Tematyczne i formalne cechy malarstwa Pągowskiej pozwalają zaliczyć je do ciekawszych zjawisk z obszaru nowej figuracji. Nie jest to bowiem twórczość schematyczna, zamknięta w określonym module, lecz pulsująca świeżością odkryć przestrzennych i kolorystycznych. Pod tym względem wyróżniają się kameralne prace monochromatyczne z lat 70. ("Monochromaty"). Osobno warto zwrócić uwagę
na wykorzystujące nowe motywy kompozycje powstające od początku lat 90. Nierzadko artystka wykorzystuje w nich naturalną strukturę oraz barwę niezagruntowanego płóciennego podobrazia i kreśli malarskie znaki, operując kilkoma zaledwie ruchami pędzla. Prostota form, oszczędność środków, rezygnacja
z malarskiego wyrafinowania, ujawniają sumę doświadczeń, której istotę można porównać do intensywności literackiej formuły haiku.
Jedna z wypowiedzi Teresy Pągowskiej może stanowić jej artystyczny program: "Trzeba dużo widzieć, by dużo odrzucać, poprzez eliminację zyskiwać większe bogactwo, a skrót formalny ma służyć jasności wypowiedzi i zyskiwać siłę obrazu. Ciągle szukać własnego "ja" i walczyć z tym szczęściem, którym jest malowanie" |
|
